Rozdział 10 " Bo tylko człowiek z zasadami może osiągnąc w życiu coś wielkiego."

            Brunetka właśnie rozczesywała swoje długie, brązowe włosy, które po nieprzespanej nocy układały się nieporadnie na jej głowie. Przyglądała się swojej osobie w wielkim lustrze i po głębszej analizie stwierdziła, że od czasu wyjazdu z Polski zupełnie się zmieniła. Czuła, że przez to wszystko co się wydarzyło stała się inną osobą, a dziewczynę, którą jeszcze do niedawna była, zostawiła gdzieś daleko za sobą. Przeciągnęła raz jeszcze dłonią by wygładzić włosy po czym zamrugała kilkakrotnie rzęsami. Chwilami tęskniła za „tamtą” Klarą, za jej optymizmem, naiwnością i emocjonalnością, ale z drugiej strony wiedziała, że teraz będzie miała zdecydowanie większe doświadczenie w postępowaniu i podejmowaniu decyzji.
            Dziewczyna otworzyła szeroko oczy i przyjrzała się w lustrze po raz kolejny. Także i w swoim wyglądzie zauważyła pewne zmiany. Zdecydowanie straciła na wadze, przez co jeszcze bardziej widoczne stały się jej kości policzkowe. Twarz, jeszcze blada, podkreślała podkrążone oczy i przemęczenie, jednak niespowodowane było brakiem snu, ale czymś co można było określić jako przygnębienie. Wyglądała źle, ale doskonale wiedziała, że winę za to ponosi nikt inny jak ona sama. Może gdyby nie brała tak wszystkiego na serio, może gdyby trzymała wszystko i wszystkich na dystans, teraz nie musiałaby się czuć tak, jak w tej chwili. Jak bezradna, malutka dziewczynka, której jedynym prawdziwym zmartwieniem jest brak zabawki, którą chciałaby mieć.  Tyle, że ona nie martwiła się zabawkami, a swoimi uczuciami, które ciągle dawały jej w kość. Ciągle czekała na dzień, w którym wreszcie mogłaby przestać myśleć i zaczęłaby robić to, co dziewczyna w jej wieku powinna. Brakowało jej tylko jednego, motywacji do działania, ale to mógł jej dać tylko jeden człowiek, Jure. Jednak najzwyczajniej w świecie po ostatnim spotkaniu z jego dziewczyną zrozumiała już, że nie ma przy niej najmniejszych szans, które do tej pory tliła gdzieś w sobie. Po za tym, miała jedną podstawową zasadę. Nigdy nie zniszczy życia kobiecie, odbijając jej chłopaka…
         Rozpoczął się kolejny, słoneczny dzień. Zupełnie nie pasował do nastroju Klary, ale dziewczyna nie zamierzała się tym przejmować. Usiadła wygodnie na fotelu i z przejęciem na twarzy zaczęła czytać kolejny fragment książki, którą zupełnie niedawno pożyczył jej Jure. Początkowo nie zamierzała nawet spojrzeć na granatową okładkę książki, ale z czasem przekonała się do niej i każdego ranka czytała choć kilka stron lektury, która nieraz powodowała, że choć na chwilę na ustach dziewczyny pojawiał się uśmiech. Dziś jednak nie zdążyła zagłębić się bardziej w tekst, ponieważ usłyszała ciche pukanie do drzwi. Zamknęła szybko książkę i wstała z siedzenia, odpowiadając przy tym krótkie „proszę”. Nieco się zdziwiła, kiedy do jej pokoju weszła matka Jure, ale nawet nie zdążyła zastanowić się jaki może być cel wizyty Niny. Mina kobiety nie zdradzała zbyt wiele, ale Klara domyślała się, że ich rozmowa się będzie zbyt miła. Mimo to starała się zachować pozory i uśmiechnęła się do niej delikatnie.
- Dzień dobry.- powiedziała nadal się uśmiechając.- Może pani usiądzie?- zaproponowała, ale po chwili została zamrożona spojrzeniem, które nie zwiastowało nic dobrego.
- Nie przyszłam tu na miłe pogawędki,  mam Ci coś do powiedzenia.
- Coś się stało?
- Tak, stało się. Od początku wiedziałam, że coś tu nie gra.- zaczęła opowiadać, jednocześnie chodząc nerwowo po pokoju.- Miałam przeczucie, że coś jest nie porządku z tobą i twoim przyjazdem. Pewnie dowiedziałbym się wszystkiego wcześniej, gdyby tylko Jure nie zażądał ode mnie, abym się do Ciebie nie zbliżała. Ale i tak znalazłam sposób by Cię sprawdzić.- na jej ustach pojawił się triumfalny uśmiech.
- Chyba nie bardzo rozumiem o co pani chodzi.- powiedziała zgodnie z prawdą brunetka, jednak zaczynała się powoli domyślać, do czego zmierza te wygłoszone rozpoczęcie.
- Doskonale rozumiesz, ale nadal wolisz udawać słodką idiotkę. To koniec Klaro. Możesz przestać grać w swoje głupie gierki. Rozszyfrowałam na samym początku dlaczego tu przyjechałaś, a teraz tylko tego dowiodłam.- westchnęła.- Jesteś zwykłą oszustką i wcale nie jesteś córką Andrzeja.
- Jestem.- oburzona dziewczyna podniosła głos, jednak tak naprawdę wiedziała, że kobieta ma rację. W jej oczach natychmiast pojawiły się łzy.
- Nie obchodzi mnie, za kogo uważał Cię mój brat i jak Cię traktował, ale wcale nie jesteś jego córką. Andrzej Cię zaadoptował i nie masz żadnego prawa do naszego majątku.- Klara była na straconej pozycji i doskonale zdawała sobie z tego sprawę.- Oszukiwałaś nas od samego początku, ale ja wiedziałam, że wcale nie jesteś taka święta. Chciałaś zabrać nam majątek, na który tak ciężko pracowaliśmy, ale nic z tego. Jesteś dla nas obcą osobą, która nie ma prawa do niczego w tym domu.
- To wszystko nie tak.- dziewczyna próbowała wszystko wyjaśnić, jednak Nina nie dawała jej ku temu żadnych szans.
- A jak? Chcesz powiedzieć, że to wszystko nie prawda?
- To wasz prawnik mnie tu ściągnął.- powiedziała łamiącym się głosem.- Nie miała pojęcia, że chodzi o spadek, w innym wypadku nie zdecydowałabym się na przyjazd tutaj. Ja tylko chciałam was poznać, chciałam mieć rodzinę, której nigdy nie miałam.- z jej oczu wypłynęły łzy, ale nie zrobiło to większego wrażenia na Ninie.- nawet pani nie wie, ile kosztowało mnie zostawienie wszystkiego w Polsce i przybycie tutaj. Ale kiedy dowiedziałam się, że chcecie mnie poznać, rzuciłam wszystko i przejechałam.
- Nie udawaj niewiniątka. Dobrze wiedziałaś, że na nas zarobisz.
- To nie prawda.
- Nie obchodzi mnie to, rozumiesz? Jesteś oszustką i nie możesz temu nawet zaprzeczyć. Masz się stąd jak najszybciej wyprowadzić. Daje Ci jeden dzień na zabranie swoich rzeczy i wyrzekniecie się spadku. Jeśli tego nie zrobisz, powiem  o wszystkim Jure. A tego byś chyba nie chciała, prawda?- brunetka nie powiedziała już ani słowa. Czuła, że jej serce za chwile pęknie na pół. Ten poranek zdecydowanie nie miał tak wyglądać. Teraz nie miała już wyboru. Jedynym wyjściem z tej sytuacji było opuszczenie domu Sinkoveców. I miała zamiar wyprowadzić się od nich jak najszybciej. Najgorsze było jednak to, że Nina miała we wszystkim rację a przynajmniej tak to teraz wyglądało. Była oszustką i nic tego nie mogło już zmienić.
- Jutro ma Cię tu nie być.

 

       Paramparam ;)
Z okazji mikołajek dodaje coś nowego. Dla wszystkich, którzy tu jeszcze czasami zaglądają.
Pozdrawiam cieplutko ;*