Rozdział 11 " Dobrze jest mieć kogoś, kto zawsze będzie po twojej stronie."

              Jure właśnie skończył trening i czekając na swojego trenera, z którym miał dziś możliwość  porozmawiać, usiadł na ławce. Od pewnego czasu w jego głowie krążyły różne myśli, które nie dawały mu spokoju. A związane one były z jego związkiem, który - musiał przyznać- od niedawna zaczął się rozpadać. Elizabeth była naprawdę uroczą dziewczyną. Kiedy poznał ją zaledwie rok temu, nie sądził, że kiedykolwiek przestanie ją kochać. Jednak z czasem ulotniły się te motyle w brzuchu, a rzeczywistość, która wcześniej była optymistyczna, przeraziła się w ciągłe kłótnie, oskarżenia, nieufność i zazdrość. I chyba właśnie o to ostatnie najbardziej chodziło, bo zazdrość Lizz w ciągu ostatnich kilku miesięcy stała się obsesyjna. Skoczek miał wrażenie, że jego dziewczyna zupełnie zapomniała o uczuciach i wspaniałym roku, który przeżyli razem na rzecz węszenia w każdym jego spotkaniu z Klarą spisku. Nigdy nie powiedział jej o tym, że uczucie do niej wygasło, ale Lizz chyba sama musiała to wreszcie zauważyć. Doskonale zdawał sobie sprawę, że kryzys w ich związku był również jego winą, ale od jakiegoś czasu nawet nie starał się niczego naprawiać. Może po prostu nie chciał by było między nimi lepiej. Nie wiedział dlaczego, ale to Klarę wolał uszczęśliwiać, to z nią chciał spędzać wolny czas. A Elizabeth…doskonale wiedział, że rozstanie to tylko kwestia czasu, dlatego postanowił do niej jechać jak najszybciej, zaraz po tym, jak odbędzie kontrolną rozmowę z trenerem.
           Kilka godzin później znalazł się w salonie Elizabeth. Dziewczyna Siedziała przed telewizorem i popijała ciepłą herbatę, którą jakiś czas temu zaparzyła. Uśmiechną się delikatnie na myśl, że robiła to za każdym razem, kiedy tylko ją odwiedzał. Nie miała żadnego hobby, którym mogłaby się zająć. Szkołę skończyła rok temu, a praca nie była w jej głowie, może dlatego, że wszystko miała ufundowane przez zamożnych rodziców, którzy nigdy nie chcieli, aby ich córka pracowała. W ich oczach była porcelanową lalką, która musiała tylko ładnie wyglądać i pięknie pachnieć. Na początku wcale mu to nie przeszkadzało, dopiero z czasem zaczął się zastanawiać, nad tym poważniej. Spojrzał na nią raz jeszcze. Nadal była równie piękna jak kiedyś. Ale jemu wcale nie zależało na tym, by jego dziewczyna była piękna. Zawsze chciał mieć kogoś, kto podzieliłby jego pasję, kto uznałby skoki za coś wspaniałego. A Lizz nigdy się skokami nie interesowała, mało tego, uważała ten sport za bezsensowny i nigdy nie wspierała go w jego, jeszcze niewielkich dokonaniach. Za każdym razem, kiedy zapraszał ją na konkurs, odmawiała tłumacząc się zimnem, złym samopoczuciem, albo jeszcze inną bajką, którą umiała wymyślić na poczekaniu. A Klara była zupełnie inna, i to dzięki niej zrozumiał, że Elizabeth nie jest dziewczyną dla niego.
-Jure?- zapytała zdziwiona, kiedy po chwili poczuła jego obecność.- Nie powinieneś być teraz na treningu?- Siadaj.- podeszła do niego bliżej i chciała go pocałować na powitanie, jednak skoczek odsunął się od niej gwałtownie, co lekko zdziwiło dziewczynę. - Coś się stało?
- Musimy poważnie porozmawiać.
- W takim razie słucham.- blondynka nieco obrażona oschłym tonem Jure usiadła nie zwracając na niego większej uwagi.
- Od kilku dni bardzo intensywnie o nas myślałem. I z każda chwilą dochodzę do wniosku, że coś się pomiędzy nami skończyło.- dziewczyna natychmiast skierowała wzrok w jego stronę. Była zaskoczona tym bezpośrednim stwierdzeniem.- Oddalamy się od siebie coraz bardziej i nie wiem czy jest sens, aby to ciągnąć. Nic już nas nie łączy Lizz.
- Co ty mówisz?- dziewczyna nadal siedziała jak zahipnotyzowana i nie wiedziała co ma powiedzieć.
- Nie czujesz tego? Kiedyś było wspaniale, byliśmy w siebie zapatrzeni. Nie mogliśmy wytrzymać bez siebie choćby chwili. Ale od tego czasu wiele się pomiędzy nami zmieniło. Nie ciągnie nas do siebie jak wtedy. Czasami mam wrażenie, że jesteś mi zupełnie obcą osobą. – westchnął.- Lizz ja nie wiem czy chce być z osoba, z którą nic mnie już nie łączy.
- Nic? Myślałam, że właśnie tego chcesz. Dałam Ci wolną rękę, pozwoliłam, abyś robił to na co masz ochotę. A ty twierdzisz, że nic nas nie łączy?
- Ja naprawdę nie chce Cię krzywdzić, ale myślę, że bez sensu jest ciągnąć coś, co i tak nie ma prawa się udać.
- Powiedz lepiej,  że poznałeś jakąś inną dziewczynę, a nie wykręcasz się brakiem uczuć pomiędzy nami.
- Lizz nikogo nie poznałem i  mówiłem Ci już setki razy, żebyś przestała podejrzewać mnie o romans na każdym kroku. Powiedz mi, czy ty kiedykolwiek mi ufałaś?
- Pewnie, teraz zwal całą winę na mnie. Wiesz, jesteś bezczelny.
- Nie przyszedłem tu, by za cokolwiek Cię obwiniać. Po prostu chce się z tobą polubownie rozstać, bo mimo wszystko ten czas, w którym byliśmy razem będę zawsze dobrze wspominał.
- I może chcesz jeszcze zaproponować, żebyśmy zostali parą kochających się przyjaciół?- dziewczyna była już na skraju wściekłości, a z każdym słowem podnosiła głos coraz bardziej.
- Lizz nie myśl, że to dla mnie łatwe, ale myślę, że tak byłoby najlepiej.
- Wyjdź stąd Jure, wyjdź zanim powiesz coś jeszcze.
- Przepraszam. Nie chciałem, żeby tak to wszystko wyglądało.
- Naprawdę, lepiej będzie jeśli już pójdziesz.
- Życzę Ci szczęścia.- mówiąc to skoczek opuścił dom Elizabeth. Czuł ogromną ulgę, bo wreszcie powiedział o tym, co leżało mu na sercu. Dzisiejszym dniem przekreślił swój związek z Lizz, ale wiedział, że była to dobra decyzja.
Jednak mimo wszystko czuł się jak skończony idiota, skrzywdził dziewczynę, którą do tej pory uważał za najważniejszą. Nic jednak nie mógł  poradzić na to, że Klara stała się dla niego jeszcze ważniejsza.

                Brunetka kończyła właśnie składanie ciuchów do walizki. Nigdy nie była zbyt poukładana, jednak teraz, chcąc jak najbardziej wydłużyć czas bycia w domu Sinowców, układała bardzo starannie każdą jedną bluzkę tak, aby wszystkie były ułożone niczym w ekskluzywnym butiku. Klara czuła się potwornie i może dlatego mimo wszystko chciała powiedzieć Jure prawdę, chciała aby dowiedział się wszystkiego od niej, ale póki co skoczek był na treningu i nie miała pojęcia o której ma zamiar powrócić do domu. Nie wiedziała co ma z tym wszystkim zrobić. Tylko jedno było pewne, cokolwiek by się stało musi wrócić do Polski…
Kiedy usłyszała za sobą głos Marit wyprostowała się gwałtownie. Bała się, że nawet starsza kobieta będzie miała do niej pretensje, dlatego nie odważyła się odwrócić w jej stronę.
- Zamierzasz dać za wygraną?- spytała kobieta, czym nieco zaskoczyła Klarę.- Chcesz, żeby Nina opowiadała o tobie bzdury, kiedy już Cię tu  nie będzie. Nie możesz tak po prostu się poddać.
- Oszukałam was.- po policzku dziewczyny spłynęła łza, którą natychmiast wytarła dłonią.- Nina ma rację, powinnam się stąd wynieść jak najszybciej.
- Co ty mówisz dziecko. Przecież ty to zrobiłaś żeby tutaj zostać.- westchnęła.- Poza tym twój ojciec traktował Cię jak własną córkę, zawsze mi o tym mówił.
- Wiec pani wiedziała?
- Wiedziałam od samego początku i jeszcze bardziej Ci kibicowałam. Jesteś fantastyczną dziewczyną i nie pozwól sobie wmówić, że jest inaczej. ?
- Ale Jure…
- Jure to mądry chłopak, jeśli dasz mu szansę na pewno Ci wybaczy.

          Niby krótka rozmowa a tak bardzo podniosła Klarę na duchu, że cały strach gdzieś się ulotnił. Poczuła się o wiele lepiej, kiedy kobieta mocno ją przytuliła i zapewniła, że zawsze będzie po jej stronie. Jednak mimo wszystko już postanowiła. Wraca do Polski jak tylko zamknie wszystkie swoje sprawy tutaj…