Rozdział 12 "Im szyciej tym lepiej."

          Dzisiejszy dzień był wyjątkowo piękny, dlatego dziewczyna zdecydowała się wyjść na spacer. Chciała jeszcze raz przemyśleć wszystko dokładnie. Musiała wreszcie powiedzieć Jure prawdę i chciała to zrobić właśnie dzisiejszego popołudnia. Po cichutku układała sobie w głowie, jakich argumentów mogłaby użyć na swoją obronę. Chciała, aby skoczek jej uwierzył, ale wiedziała, że może to być trudne w obecnej sytuacji. Tylko on, jako jedyny z całej rodziny nie dowiedział się jeszcze o wszystkim i właśnie dlatego postanowiła, że musi mu wyznać prawdę sama. Wtedy może łatwiej mu będzie ją przyswoić.
        Odczuwała w sobie lekki niepokój. Zawsze zastanawiała się, jak będzie wyglądał ten moment, ale nie sądziła, że to wszystko może być aż tak trudne. Byłoby lepiej, gdyby powiedziała mu o wszystkim wcześniej, ale miała w sobie za mało odwagi, zresztą w tej kwestii mało się zmieniło. Nigdy nie była odważna i tak już chyba zostanie.
         Od kilku minut starała się poukładać w głowie myśli, jednak nie mogła się na niczym skupić. Chciała mieć tą rozmowę już daleko za sobą, jednak czas płynął dziś bardzo wolno a nawet miała wrażenie, że powoli się cofa. Jakby ciągle o jedną wskazówkę. Potrząsnęła głową zdając sobie sprawę z głupoty, jaką właśnie uroiła w swojej głowie i zakryła dłońmi twarz. Siedziała na ławce w niewielkim parku i czekała, ciągle czekała, aż nadejdzie południe,  by móc wrócić do domu i porozmawiać ze skoczkiem. Popatrzyła zniecierpliwiona na zegarek i z ulgą stwierdziła, że już czas się zbierać, zwłaszcza, że miała jeszcze zajść do apteki, by kupić kilka lekarstw dla Marit.

          W nieco lepszym nastroju pokonała schody, które prowadziły ją do pięknej posiadłości Jure i jego rodziny. Z ulgą nacisnęła na klamkę, po czym otworzyła wielkie drewniane drzwi i weszła do przedpokoju. Już przy samym wejściu usłyszała głos Jure, dlatego lekko się zdziwiła. Wydawało się jej, że chłopak miał być w domu dopiero za godzinę, ale widocznie zmienił swoje plany. Im szybciej to załatwi tym lepiej dla każdego – pomyślała i ruszyła w kierunku salonu. Zatrzymała się jednak gwałtowanie, kiedy usłyszała kawałek rozmowy.
- Przestań Nino! Ta dziewczyna nie zrobiła nic złego.- głos Marit rozchodził się po całym domu.- Jure, chyba nie wierzysz w te bzdury. Przecież znasz ją nie od dziś i wiesz, że nie chodzi jej wcale o nasze pieniądze.- serce Klary stanęło na chwilę. Czyli Jure wiedział już o wszystkim. Wszystkie jej plany legły w gruzach.
- Nie o pieniądze? W takim razie o co? Czy ty jesteś aż tak głupia? Dlaczego jej bronisz, przecież ona od początku nas okłamywała.- Nina z każdym słowem podnosiła głos coraz bardziej.- Synku, bardzo mi przykro, że musiałam Ci to powiedzieć, ale taka jest prawda. Wasza kochana Klar ni jest wcale taka święta, na jaką wygląda. Przyjechała tu specjalnie, żeby zrobić na nas pieniądze, ale ja od początku wiedziałam, że coś jest z nią nie tak. Gdybyście mnie słuchali…
- Nie oceniaj jej, bo nic o niej nie wiesz.- Marit ciągle obstawała po jej stronie. Dopiero teraz mogła zobaczyć, że ta kobieta kocha ją jak własną wnuczkę.
- Ty też nic o niej  nie wiesz!- rozmowa ciągle toczyła się pomiędzy kobietami, natomiast Jure nie odzywał się ani słowem. Wiedziała, że skoczek był szoku. Mogła się jedynie domyślać, co teraz dzieje się w jego głowie.
- Klara to dobra dziewczyna i nie wierzę w nic, co o niej mówisz.
- Przestań wreszcie bronić tej dziewczyny!- krzyknęła Nina.- Jure, powiedz cos wreszcie, stań po mojej stronie.
- Chciałbym porozmawiać najpierw z Klarą.- cichy głos skoczka, wyrażał lekkie zdenerwowanie ale także i smutek.- Przecież, ona też ma coś do powiedzenia.- jego zdanie potwierdziła również Marit, która ciągle starała się załagodzić jakoś tą całą sytuację.
           Dłuższe ukrywanie się za ścianą salonu nie miało już większego sensu, dlatego dziewczyna postanowiła wejść do pomieszczenia, w którym czekali na nią domownicy. Teraz nie wiedziała co mogłaby powiedzieć, ale czuła, że Nina będzie w większości mówiła za nią, tak jak to często bywało. Nie miała już tych samych argumentów, które szykowała do rozmowy ze skoczkiem, tal naprawdę nie wiedziała, czy będzie dała rade wydać z siebie jakiekolwiek słowo.
- Już wróciłam- powiedziała nieśmiało wchodząc do salonu. Bała się tej rozmowy sto razy bardziej niż wtedy, kiedy wracała ze spaceru. Niepokój jaki miała w sobie ciągle się pogłębiał. Wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę, a ona nie miała odwagi aby na nich spojrzeć. Najbardziej bała się zobaczyć rozczarowanie na twarzy Jure. Przecież nie miało tak być, wszystko potoczyło się zupełnie inaczej niż mogłaby tego chcieć.
- No proszę, nie dość, że oszustka to jeszcze nie wie co to dobre wychowanie.- jak zwykle zostało powitana w miły sposób przez Ninę, która pierwsza zauważyła wchodzącą brunetkę.- Mogłabyś przynajmniej udawać, że nie podsłuchiwałaś.
- To chyba nie jest teraz najważniejsze.- głos Klary nie był głośny, jednak mimo wszystko wszyscy obecni ją usłyszeli.
- Masz rację, najważniejsze jest to, abyś wyprowadziła się stąd jak najszybciej.
- Mamo, możesz w końcu przestać.- Jure powoli miał dość słuchania ciągłych docinek rzucanych w stronę młodziutkiej dziewczyny.- Dlaczego mi nie powiedziałaś?- spytał, powoli przenosząc wzrok na brunetkę.
- Uwierz mi, chciałam. Ale nie miała w sobie tyle odwagi. Powinnam zrobić to na samym początku, ale bałam się, że wtedy nawet nie będziecie chcieli mnie poznać.
- Daruj sobie takie teksty.- Nina mimo próśb swojego syna, nadal nie mogła powstrzymać się przed powiedzeniem własnego zdania.- Chciałaś tylko naszego majątku i pieniędzy. Gdyby tak nie było, nie zamieszkałabyś u nas i nie korzystałabyś z naszego domu. I nie zaprzeczaj, bo i tak wszyscy dobrze wiemy, że będzie to kolejne kłamstwo.
- Wcale nie chce waszych pieniędzy. Nigdy nie przyjęłabym od was ani grosza. A mieszkałam u was tylko dlatego, że nie miałam się gdzie podziać.
- Nie kłam.
- Nie kłamie, chciałam was po prostu poznać, ale nie sądziłam, że to pójdzie aż tak daleko. Nie wiedziałam, że tak bardzo się przywiąże. Nigdy wcześniej nie miałam rodziny.

- Nawet w takiej chwili będziesz udawać niewiniątko? Tylko się tu nam nie rozpłacz, bo zapewniam Cię, że to na nic.
- Przepraszam, naprawdę nie chciałam Was okłamać.- jej wzrok zatrzymał się na skoczku, który również spoglądał w jej stronę. W jego oczach malowało się rozczarowanie, ale także i zamieszanie.- Przepraszam za to, że chciałam mieć normalną rodzinę, którą mogłabym pokochać.- Dziewczyna natychmiast odwróciła się i ze łzami w oczach rzuciła się pędem w stronę schodów. Chciała jak najszybciej znaleźć się w „swoim” pokoju i wypłakać. Jednak tym razem nie miała czasu na rozklejanie się. Chwyciła spakowane wcześniej walizki i wraz z nimi udała się do wyjścia. Tak bardzo chciała, aby Jure powiedział, że jej wybacza, że nic się nie stało. On jednak zamiast tego, widząc ją z walizkami, odwrócił się w stronę okna i dał jej wolną rękę. Jedyne co jej zostało to odejście. Teraz znów zostanie sama…



     Kochani, życzę Wam dużo uśmiechu na nowy rok i wszystkiego co najlepsze ;*
Z małym poślizgiem zostawiam Wam ten oto rozdział ;) Dużo się dzieje, a jeszcze więcej się dziać będzie. 
Pozdrawiam ;* i trzymajmy kciuki za naszych. W końcu przed nami konkursy w przepięknym Zakopanem ;D