Rozdział 13 "Zanim będzie za późno..."

          Skoczek zamknął się w pokoju i usiadł bezradnie na łóżko. Miał tysiące myśli w swojej głowie i nie potrafił ich spokojnie poukładać. Miał wrażenie, że powinien zatrzymać Klarę, jednak z drugiej strony jego duma nie pozwoliła mu na to, by za nią pobiec. Okłamała go i to najbardziej zraniło jego uczucia. Doskonale wiedział, że nie mogła zrobić tego dla pieniędzy. Dziewczyna przyjechała tu kilka miesięcy temu i w ciągu tego czasu zdążył ją dobrze poznać. Wiedział kiedy się cieszy, kiedy ją coś trapi. Po pierwszym spojrzeniu potrafił rozgryźć, co w danej chwili czuje brunetka. Nie wierzył w to, by mogła przyjechać tu tylko dla majątku, jednak świadomość tego, że okłamywała go od samego początku nie mogła go opuścić od chwili, kiedy dowiedział się prawdy. Gdyby mógł cofnąć czas, zatrzymałby ją i porozmawiał na spokojnie, bez świadków. Jednak ona już dobre kilka godzin temu opuściła ich dom i najwyraźniej nie zamierzała wracać.
           Nigdy jeszcze się tak nie czuł.  Z jednej strony wierzył w jej niewinność i chciał aby teraz siedziała obok niego na łóżku. Tyle razem przeżyli. Bywało między nimi różnie. Raz lepiej, raz gorzej. Doskonale pamiętał jak się poznali. To właśnie Klara jako jedna z nielicznych wspierała go w jego pasji. To ona chodziła z nim na treningi, patrzyła jak skacze. Cieszyła się z udanego występu, pocieszała go, kiedy było gorzej. Pamiętał również zazdrość o spotkanie z Tepesem. Ledwo powstrzymał się aby nie uderzyć przyjaciela, kiedy zobaczył jak całuje Klarę. A teraz zamiast rozstrzygnąć to w inny sposób, tak po prostu pozwolił jej odejść.
           Co chwila zerkał w okno, mając nadzieję, że jednak dziewczyna postanowi wrócić. Tak bardzo mu na niej zależało, jednak ciągle nie mógł zrozumieć, dlaczego postąpiła wobec niego w taki sposób. Wszystko byłoby lepsze od kłamstwa…
           Odwrócił się w stronę drzwi, kiedy  usłyszał jak powoli się otwierają. To wcale nie była Klara, którą tak chciał zobaczyć, a jedynie Marit. Ona jako jedyna broniła dziewczynę od samego początku, nawet przez chwilę nie pomyślała, że Klara okłamała ich w złych zamiarach. Starsza kobieta usiadła obok niego i popatrzyła na chłopaka z zatroskaniem.
- Naprawdę wierzysz, że Klara miała wobec nas złe intencje? Powiedz, czy uważasz, że okłamała nas tylko dlatego, żeby zdobyć majątek?
-Oczywiście, że nie. Przecież ona nigdy nikogo by nie skrzywdziła.
- To dlaczego ją tak potraktowałeś, jakbyś nie wierzył w jej niewinność.
- To nie tak. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego nas okłamywał. Minęło tyle czasu, a ona nadal urywała przed nami prawdę.
- A nie pomyślałeś, że bała się powiedzieć nam, że nie jesteśmy jej biologiczną rodziną.
- Babciu, przecież to nie miałoby żadnego znaczenia.
- Dla Ciebie nie, ale dla Klary to ważna sprawa. Nie chciała o tym mówić, bo bała się twojej reakcji. Bała się, że postąpisz wobec niej w taki sposób jak dziś.
- Czyli w jaki?- spytał nie rozumiejąc o co chodzi kobiecie.
- Jakby Ci na niej nie zależało.- westchnęła cicho.- Jure czy ty naprawdę niczego nie widzisz, czy po prostu nie chcesz widzieć?
- O czym ty mówisz?
- Przecież ona to robiła z miłości do Ciebie. Ta dziewczyna jest w Ciebie zapatrzona jak w o obrazek.- w oczach kobiety pojawiły się łzy.- Klara Cię kocha i zrobiłaby wszystko, aby Cię nie zawieść.- pomiędzy nimi zapadła chwila ciszy. Jure nie wiedział co ma powiedzieć. Czy mógł być na tyle ślepy, by niczego nie zauważyć. A może po postu za bardzo skupiał się na zazdrości o nią i nie zauważył, jakim uczuciem darzy go dziewczyna.
- Może się myślisz…- jego głos wcale nie brzmiał w tej chwili pewnie.- Ona czuje coś do Tepesa.
- Przecież to ty ją namówiłeś do ich spotkania. Po za tym spotykałeś się wtedy z Elizabeth, to nie w jej stylu narzucać się zajętemu facetowi.
- Masz rację. Nie wierzę, że  mogłem tego nie zauważyć.- kobieta uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę.- Babciu, ty o wszystkim wiedziałaś, prawda?
- To znaczy?
- Wiedziałaś, że Klara była adoptowana. Od początku o wszystkim wiedziałaś i mimo to, zawsze stawałaś po jej stronie.
- Tak wiedziałam, ale dla mnie to nie miało żadnego znaczenia. Zawsze chciałam mieć w rodzinie taką wnuczkę, która by się o mnie martwiła, która umiałaby ze mną rozmawiać. A ona właśnie taka jest. I nie ważne jest dla mnie to, czy była adoptowana czy nie. Jure, porozmawiaj z nią jak najszybciej, bo potem może być już za późno.
        Kobieta nie mówiąc już ani słowa, wstała z łóżka i skierowała kroki w stronę wielkich, drewnianych drzwi. Kiedy je otworzyła, odwróciła się jeszcze na chwilę i mruknęła cicho.
- Jeśli ty też ją kochasz,  nie pozwól jej odejść, proszę.- po chwili kobiety nie było już w pokoju. Jure znów został sam i z każda chwilą zdawał sobie sprawę z tego, że jego babcia ma rację. Musiał znaleźć Klarę natychmiast. Zanim będzie za późno…



              Z dedykacją dla " Simona".  I tych wszystkich, którzy są ;) Zaległości staram się nadrabiać.