Rozdział 7 "Czas pokazuje jak bardzo ludzie są sobie obcy."

      Od kilku dni Klara miała dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. Wszystko zaczęło się od nieszczęsnej kolacji z Tepesem. Wtedy jakby wszystko wokół się zmieniło, razem z zachowaniem Jure. Niby z nią rozmawiał, ale tak naprawdę wcale nie interesowało go to, co mówiła. Miała wrażenie, że chwilami całkowicie ją ignorował, ale póki co miała nadzieje, że niedługo wszystko się zmieni i będzie jak dawniej. Czekała kolejne kilka dni, ale sytuacja wcale się nie poprawiała. Mało tego, było coraz gorzej. Jure nie ukrywał tego, że nie chce mieć dla niej czasu a i rozmawiali tylko wtedy, gdy był zmuszony o coś ją zapytać. To stawało się dla dziewczyny bardzo irytujące a za razem przykre, bo nie mogła pojąć dlaczego skoczek zachowuje się wobec niej w taki dziwny sposób. Nie zdawała sobie sprawy, czym mogła go urazić. Bo przecież nie mógł być na nią zły bez powodu. Nie wytrzymałaby tego dłużej, dlatego postanowiła wreszcie porozmawiać z chłopakiem i wyjaśnić wszystko. Nie było to jednak takie łatwe, bo skoczek ukrywał się przed nią dość skutecznie albo chodząc na treningi albo wyjeżdżając w sprawach rodzinnych. I właśnie wtedy znów poczuła, że nie jest częścią ich rodziny, ponieważ nikt jej o niczym nie mówił. Całymi dniami siedziała w pustym domu, jedynie babcia czasami przychodziła do niej i opowiadała o tym, co się dzieje w mieście. Do czasu Klara była tym bardzo zainteresowana, ale ostatnio przestało ją to do reszty obchodzić. Wreszcie zebrała się w sobie i kiedy tylko zobaczyła, że Jure wrócił do domu od razu pomaszerowała w stronę jego pokoju. Nie była przekonana czy dobrze robi, ale nie miała nic do stracenia. W najgorszym wypadku spakuje swoje rzeczy i wróci z powrotem do Polski, bo nic jej już tu nie będzie trzymać. Nacisnęła na klamkę, po czym drzwi się otworzyły. Może wypadałoby najpierw zapukać, ale postanowiła załatwić tą sprawę bardzo szybko.
- Możemy porozmawiać?- spytała pewnym głosem i zamknęła za sobą masywne drzwi. Jure natychmiast odwrócił się w jej stronę. Już teraz wiedziała, że nie będzie łatwo. A przecież zupełnie niedawno skoczek uśmiechnąłby się do niej od razu i pierwszy zacząłby rozmowę. Jednak dziś było inaczej.
- Jasne.- mimo swojej odpowiedzi w jego głosie nie było słychać przekonania.- Coś się stało?
- Nie.- zaczęła, jednak przypominając sobie po co tu przyszła, westchnęła głośno i kontynuowała.- To znaczy tak.
- Może usiądziesz?- zaproponował, ale ona jakby nie usłyszała jego pytania.
- Co się dzieję? Dlaczego ostatnio zachowujesz się tak dziwnie wobec mnie?
- O czym ty mówisz? Chyba jesteś przewrażliwiona. To że nie ma dla Ciebie czasu, nie oznacza, że coś się dzieję. – dziewczyna prychnęła głośno nie wierząc w ani jedno jego słowo.
- Przecież ty mnie traktujesz jak powietrze, albo jeszcze gorzej. W ciągu ostatnich dwóch tygodni zamieniliśmy ze sobą może dwa zdania. Uważasz, że to jest normalne. Jeszcze niedawno nie mogłeś przestać przy mnie mówić, a nagle przestajesz się odzywać. Powiedz, zrobiłam coś nie tak?
- Przestań, zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko. Przecież wiesz, że nie będę ciągle przy tobie stał i pilnował czy czegoś Ci przypadkiem nie brakuje. Nie zawsze mam czas, żeby się tobą zajmować.
-Doskonale wiesz, że nie o to chodzi. Nie potrzebuje niańki na pełen etat. Ty po postu mnie unikasz i nie chcesz mnie widzieć. Zastanawiam się tylko dlaczego, bo nie przypominam sobie żebym czymś Cię uraziła. I doskonale wiem, że wszystko zaczęło się od kolacji z Tepesem. Przecież wcale nie musiałeś tam iść ze mną, ja nawet nie chciałam tam iść, ale ty się uparłeś. Wolałabym siedzieć wtedy w domu, przynajmniej teraz byłoby między nami tak jak wcześniej. No powiedz, o co Ci tak naprawdę chodzi?
- O nic. Czy ty jesteś aż tak głupia? Może nie mam ochoty na spędzanie z tobą czasu. Nie wiem czy wiesz, ale mam dziewczynę. I to jej chcę poświęcać swój wolny czas, nie tobie. Przecież ty jesteś dla mnie całkiem obcą osobą. A po za tym, nie powinnaś się tak wtrącać do naszego życia.- jego słowa uderzyły w nią z taką siłą, że przez chwilę pociemniało jej w oczach. Nawet w najgorszym scenariuszu nie spodziewała się usłyszeć czegoś tak przykrego. Nigdy nie sądziła, że Jure tak myśli. Kiedyś zapewniał ją, że jest dla nich ważna a teraz? Teraz tylko przekonał ja jak bardzo była w błędzie przez ten cały czas, który spędziła w Słowenii. Chyba po raz pierwszy w życiu poczuła się tak strasznie, strasznie niepotrzebna i zbędna. Zupełnie wszystkim. Ale właśnie teraz uświadomiła sobie jedno. Jure miał rację, no bo kim ona dla niego była? Zupełnie obcą dziewczyną, która postanowiła wmieszać się w czyjeś życie. Po tej krótkiej rozmowie pozbyła się jakichkolwiek złudzeń i choć czuła się tak, jakby ktoś uderzył ją z całej siły w twarz, wiedziała że skoczek ma rację.
         Bez słowa odwróciła się i wyszła z jego pokoju. Niemal natychmiast w jej oczach nagromadziło się może łez, które po chwili spłynęły po policzkach. Po tym co usłyszała tylko jedno mogła zrobić. Odejść i powrócić do dawnego życia. Choćby było nie wiadomo jak nudne i bezsensowne. Kiedy znalazła się w swoim pokoju nawet nie starała się zatrzymać płaczu. Może łzy w niczym nie mogły jej pomóc, ale przynajmniej dawały odrobinę ulgi, która była dla niej teraz zbawienna. Za szlochaniem, nie usłyszała jak drzwi do jej pokoju się otwierają i pojawia się w nich skoczek. Dopiero kiedy podszedł bliżej i usiadł bok niej na łóżku, zorientowała się że jest blisko niej. Nie chciała żeby widział ją w takim stanie, dlatego przytuliła się jak najmocniej do poduszki i stłumiła płacz.
- Klara przepraszam. Tak bardzo Cię przepraszam. Doskonale wiesz, że wcale tak nie myślę.- westchnął i chciał dotknąć jej ręki, jednak dziewczyna nie pozwoliła mu na tę czynność.- Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieję. Wiem, że nie powinienem zwalać swojego zachowania na stres i porażki, ale to chyba jedyny powód tego jak się zachowuje.
- A mi się wydaje, że wreszcie powiedziałeś co tak naprawdę myślisz. I wbrew pozorom jestem Ci wdzięczna, bo teraz nie mam już żadnych złudzeń. Mogłeś tylko pozwolić mi odejść jeszcze wtedy, zanim zdążyłam się z wami zaprzyjaźnić.- dziewczyna wytarła swoje mokre policzki i odwróciła się do skoczka.- A teraz daj mi spokój i wyjdź stąd. Obiecuje, że jutro już mnie tu nie będzie.
- Klara, co ty mówisz? Nie pozwolę Ci od nas odejść.- był zaskoczony jej zachowaniem, ale czego mógł się spodziewać, po tym co jej powiedział.- Zachowałem się tak, bo byłem o Ciebie zazdrosny. Nie chciałem, żeby Tepes tak od razu zabrał nam Ciebie. Przecież ty jesteś najcudowniejszą dziewczyną jaką poznałem.
- Jak możesz być zazdrosny o osobę, której w ogóle nie znasz?
- Klara daj mi jeszcze jedną szansę, a obiecuje, że już nigdy więcej Cię nie skrzywdzę. Wybacz mi, proszę.- chłopak przytulił mocno brunetkę, która już ledwo trzymała się na nogach. Miała w głowie zupełny mętlik, ale dziś nie mogła już o tym myśleć. Była wykończona, dlatego pozwoliła Jure tulić ją do siebie. Potrzebowała tego dziś, jak mało kiedy. Po krótkiej chwili zasnęła wtulona w niego, z mokrymi policzkami i roztrzepanymi włosami. Skoczek uświadomił sobie w tej chwili jedno, już nigdy nie pozwoli, żeby Klara płakała przez niego…
                



              I znów po dość długiej przerwie pozostawiam Wam ten siódmy rozdział. Jakoś zachciało mi się nagle coś napisać i mam nadzieję, że ta zachcianka pozostanie jeszcze przez jakiś czas ;) 
Przepraszam za wszystkie zaległości, ale szkoła, szkoła i nic po za tym...
A co do przenosin...tak będzie mi po prostu łatwiej i Wam chyba też.
Pozdrawiam Was gorąco ;*