Rozdział 8 "Sposób na sprawdzenie uczuć."

        Dziewczyna nie spodziewała się, że po tym jak ostatnio zachował się Jure wszystko mogłoby wrócić do normy. I tak też było, choć chłopak starał się naprawić ich relacje bardzo mocno. Nic jednak z jego starań wyjść nie mogło, bo Klara po prostu wiedziała, że musi minąć naprawdę dużo czasu, by mogła skoczkowi ponownie zaufać. Nie mogła od tak zapomnieć ich kłótni. Wszystko co wyjawił jej wtedy Sinkovec siedziało gdzieś głęboko w jej sercu i nawet jeśli bardzo by chciała zapomnieć, nie mogła. Niestety taka już była i nic nie wskazywało na to, że może się zmienić, przynajmniej nie w najbliższym czasie. Trzymała na dystans wszystko co wiązało się z jej „rodziną”, nawet babcię Marit przestała traktować tak jak kiedyś, za co była na siebie okropnie wściekła, bo akurat ona była dla niej największym wsparciem od początku, kiedy tylko tu przyjechała. Klara już powoli miała dość takiego życia, przy ludziach z którymi tak naprawdę nic jej nie łączyło, ale pomimo prób wyjazdu postanowiła przeczekać jeszcze tydzień, ostatni tydzień, który miał być decydujący. Wtedy postanowi co robić dalej.

     Tego dnia Jure od rana miał dobry humor. Z jego ust ani na chwilę nie schodził pogodny uśmiech, co powoli zaczynało irytować Klarę, która nie zamierzała podzielać jego radości. Ostatnio uśmiechała się tylko, gdy wspominała kolację z Tepesem, chociaż i wtedy do jej oczu napływały łzy, bo właśnie dzięki wizycie u przyjaciela Jure wszystko czym żyła rozpadło się na malutkie kawałeczki, których nigdy w życiu nie była wstanie pozbierać w jedną całość. Przynajmniej nie sama. Może gdyby miała kogoś do pomocy, mogłaby ułożyć swoje puzzle od nowa, szkoda tylko, że nie było w pobliżu nikogo komu mogłaby powierzyć te bardzo ważne zadanie. Dziewczyna weszła do swojego pokoju w nie najlepszym nastroju i rzuciła się na łóżko. Przed sobą miała kolejny dzień, który nie należał do tych łatwych. Przykryła się kocem po samą szyje z nadzieją, że może choć na chwilę zaśnie i będzie miała mniej czasu na myślenie, którego już miała serdecznie dość, ale jej plany nieco pokrzyżował Jure. Wszedł on do jej pokoju bez pukania, a raczej do niego wbiegł i z uśmiechem na twarzy czekał aż dziewczyna zaszczyci go spojrzeniem. Musiał chwilę poczekać, bo dziewczyna nie spieszyła się zbytnio z powitaniem skoczka, ale kiedy w końcu to zrobiła podszedł bliżej niej. Przez chwilę nic nie mówił, ale dziewczyna wiedziała, że to początek przed długim monologiem, którego będzie zmuszona wysłuchać.

- Dziś zadzwonił trener.- dziewczyna kiwnęła głową.- Organizuje małe przyjęcie, na które nas zaprasza.

- Nas?- zdziwiła się.

- Tak, właśnie nas. Opowiadałem mu kiedyś o Tobie, gdy tylko przyjechałaś. Chciał Cię poznać, ale do tej pory jeszcze nie miał okazji i stwierdził, że czas najwyższy żebym Cię przyprowadził. Wszyscy się zgodzili, ba, nawet byli tą wiadomością zachwyceni, bo nigdy przecież nie wiedzieli, że mam siostrę. No a Tepes był wniebowzięty.- dopiero po tych słowach dziewczyna jakby odzyskała trzeźwość umysłu. Zdecydowanie chłopak mówił zbyt szybko i zbyt małymi literami, by mogła wszystko ogarnąć.

- Czekaj, czekaj. Jakie przyjęcie.

- No przecież Ci mówię, że dla całego teamu. Trzeba jakoś uczcić rozpoczęcie sezonu.

- Ale ja nie jestem pewna, czy…

- Dasz radę, mała. Jeśli Ci się nie spodoba od razu wrócimy do domu.

- No nie wiem. – burknęła cicho. Nie miała ochoty nigdzie wychodzić, a już na pewno nie z Jure.- A kiedy to przyjęcie?

- Dziś wieczorem.

- Oszalałeś, przecież ja nie zdążę się nawet ogarnąć. Nie,  nie idę.- mówiła zrezygnowana.

- Klara tylko jest jeden problem.

- Jaki znowu?

- Ja im powiedziałem, że na pewno przyjdziesz. Oni mnie zabiją, jak przyjdę tam sam.

- To weź swoją dziewczynę. Myślę, że ona się tam bardziej nadaje niż ja.

- Klara proszę, tylko ten jeden jedyny raz. Zrób to i już nigdy więcej nie zmuszę Cię do niczego.- Brunetka popatrzyła na niego spod pół przymkniętych powiem i zrezygnowana cicho mruknęła.

- Niech Ci będzie, ten jeden jedyny raz…

       Szczerze mówiąc na początku nie miała ochoty iść gdziekolwiek, ale odkąd tylko weszła do małej sali zapełnionej ludźmi jakoś wszystko minęło. Już dawno nie spotkała się z taką uprzejmością i życzliwością od nieznajomych ludzi. Traktowali ją jak dobrą koleżankę, jak kogoś kogo bardzo dobrze znają. Nawet nie zauważyła jak szybko zleciał czas, spędzony bardzo miło. Zresztą sama obecność Tepesa jakoś dziwnie ją uspokoiła. Co prawda jeszcze nie miała okazji tego wieczoru z nim porozmawiać, ale czuła, że nie uchronnie zbliża się ten moment.

    I rzeczywiście po krótkiej chwili tuż obok niej przysiadł się wymieniony skoczek. Jak zwykle na jego ustach można było zobaczyć ten przepiękny uśmiech, który chyba nigdy nie znikał. Musiała przyznać, że stęskniła się nieco za nim, a przynajmniej za tym, w jaki sposób ja traktował. Czuła się przy nim jak dama, dlatego kiedy poprosił ją do tańca, po raz pierwszy tego wieczoru szczerze się uśmiechnęła. Tepes był jednak niesamowity, mało tego że przystojny, dżentelmen w każdym calu, to nawet w tańcu radził sobie znaczniej lepiej niż faceci, których znała do tej pory. Przez chwilę pomyślała, że jest po prostu idealny, tylko co z tego, skoro jej serce było tak rozdarte. Musiała wreszcie zadecydować, czego tak naprawdę chce, w innym wypadku straci kogoś, na kim jej zależy.

      Kiedy twarz Tepesa zaczęła się niebezpiecznie zbliżać w kierunku jej ust, zadrżała lekko. Brunetka patrzyła jak zahipnotyzowana w te przepiękne oczy skoczka, które błyszczały ze szczęścia. W głębi duszy czuła, że swoim zachowaniem daje Słoweńcowi nadzieję na coś więcej, ale nadal nie mogła się zdecydować. Kiedy poczuła na swoich wargach przyjemne ciepło wiedziała, że teraz nie ma już odwrotu. Nie miała nic do stracenia, więc pozwoliła mu przedłużyć ten niewinny pocałunek. Pocałunek, którym chciała sprawdzić swoje uczucia…

    Z okazji pierwszego śniegu ;)

Dla tych, którzy się wprost doczekać nie mogli, czyli między innymi Tobie Marzycielko ;*
  Pozdrawiam ;*